Σε αυτό το συναρπαστικό τοπίο, οι απαλοί τόνοι αναμειγνύονται ομαλά με το ένα το άλλο για να δημιουργήσουν μια ονειρεμένη ποιότητα. Οι απαλές λοφοσειρές, πλούσια στολισμένες με βλάστηση, προσκαλούν τον θεατή να σκεφτεί την ηρεμία της φύσης, ενώ το μικρό καλύβι που είναι κτισμένο στην κορυφή φαίνεται να ψιθυρίζει ιστορίες για ήσυχη μοναξιά. Η μαεστρία του Μονέ λάμπει καθώς αιχμαλωτίζει το φως που ανακλάται στα κύματα της μακρινής θάλασσας, κάθε πινελιά εκφράζεται με μια λεπτή ζωντάνια που υποδεικνύει όχι μόνο την όραση αλλά και τον ήχο: το απαλό γδούπα του νερού στην ακτή, μια ηχώ του ανέμου που πλέει μεταξύ των δέντρων· στην πραγματικότητα, κάποιος μπορεί να νιώσει σχεδόν το δροσερό αεράκι να χαϊδεύει το δέρμα του.

Αυτό το έργο αντικατοπτρίζει την ουσία του ιμπρεσιονισμού στη σύλληψη της στιγμής, μια φευγαλέα αίσθηση που μπορεί να περιγραφεί μόνο μέσω της αφής της καλοσύνης του χρώματος και του φωτός. Η παλέτα, που αποτελείται κυρίως από απαλά πράσινα, μπλε και λεπτές παστέλ αποχρώσεις, προκαλεί βαθιά αίσθηση ηρεμίας και γαλήνης, ενώ το μπλε της θάλασσας αναμειγνύεται με τη ζεστασιά της γης. Μέσα σε αυτό το καλλιτεχνικό έργο, ο Μονέ εξέφρασε έναν χώρο βάθους που προσελκύει τον θεατή μέσα στη σκηνή, κάνοντάς την όχι απλώς μια εικόνα, αλλά μια εμπειρία. Η εποχή του τέλους του 19 ου αιώνα έφερε μια νέα εκτίμηση για την καθημερινή ομορφιά, εκπροσωπώντας την ουσία της φυσικής λαμπρότητας.