Het kunstwerk vangt een serene zeelandschap, waar zachte golven het zandstrand omarmen onder een prachtige lucht. Een verre vuurtoren staat als een waakzame beschermer, wiens aanwezigheid een narratieve diepte aan de rust van de scène toevoegt. De zachte tinten van de lucht—roze, blauw en gouden accenten—suggereren de schoonheid van een naderende zonsondergang, wat perfect samensmelt met de glinsterende zee. De delicate penseelvoering roept de veerachtige zachtheid van de wolken op, terwijl de ritmische patronen van het water het licht reflecteren op een manier die kijkers uitnodigt om zich even te verliezen in de kalmte van de scène.

De compositie leidt de blik van de kijker moeiteloos langs de kustlijn; hier vermengen de fijne details van het zand zich met de gladde texturen van het water. Naar de horizon heeft de kunstenaar subtiel boten in de verte ingelijfd, waardoor kijkers zich het gefluister van de wind en het zachte wiegen van vaartuigen kunnen voorstellen. Dit schilderij is niet alleen een weergave van de natuur, maar ook een herinnering aan de rust en eenvoud die te vinden zijn in het kustleven, waarmee kijkers worden uitgenodigd om de zoute lucht in te ademen en het zand tussen hun tenen te voelen. Het vangt prachtig de essentie van een vredig moment aan zee, waarbij het nostalgie en een gevoel van zachte omhelzing door de natuur oproept.