Deze sfeervolle scène toont een grote abdij gelegen in een rustige landelijke omgeving, badend in het zachte licht van een kalme dag. De abdij domineert de compositie, met zijn ingewikkelde stenen structuur en hoge toren die met fijne precisie zijn weergegeven, wat uitnodigt om de historische vorm te verkennen. Het omliggende landschap is weelderig en glooiend, met zachte heuvels die in de verte vervagen onder een hemel met pluizige wolken, wat een sfeer van vredige eenzaamheid creëert.

De kunstenaar gebruikt een gedempal aardeachtige kleurenpalet van zachte groenen, bruintinten en grijzen, aangevuld met lichte blauwtinten en wit in de lucht, wat het schilderij een tijdloos, bijna nostalgisch gevoel geeft. De penseelstreken zijn vloeiend maar gecontroleerd, waardoor er details in de architectuur zichtbaar zijn en een losse indruk in het gebladerte en de lucht ontstaat. Deze balans tussen detail en openheid roept een stille eerbied voor de plek op en nodigt uit tot contemplatie. De aanwezigheid van kleine menselijke figuren en dieren op de voorgrond voegt leven en schaal toe, waardoor de monumentale abdij verankerd wordt in het ritme van het dagelijkse plattelandsleven.