De gepresenteerde scène is een boeiende samensmelting van land en zee, die rust en reflectie oproept. Links staat een pittoreske kerk, die mogelijk een dorp vertegenwoordigt, op een groene heuvel. De toren van het gebouw reikt naar de lucht, wat een gevoel van gemeenschap en spiritualiteit in het natuurlijke landschap suggereert. De weelderige vegetatie, bezaaid met warme herfstkleuren—goud, kastanjebruin en bruin—omringt de voorgrond en suggereert de rijkdom en vitaliteit van de natuur. Een eenzame boom staat vastberaden, zijn takken zijn kaal maar horen ergens bij, wat een stille weerstand tegen de elementen weerspiegelt.

Als de blik naar de horizon beweegt, ontvouwt de oceaan zich zachtjes, zijn zachte blauwe tinten mengen met de pastelachtige lucht, waar een subtiel licht speelt, wat de vluchtigheid van het moment suggereert. Monet's kenmerkende penseelstreken geven leven aan deze compositie; de levendige kleuren en vlekkerig licht creëren een bijna dromerige kwaliteit. Dit stuk roept de sereniteit van vroege ochtenden aan de zee in herinnering, waar de tijd vertraagt, wat gevoelens van kalmte en introspectie oproept. Historisch gezien onthullen deze kustlandschappen Monet's diepe connectie met de natuur en zijn verkenning van licht, waardoor dit werk niet alleen een visueel feest is, maar ook een significante reflectie van de impressionistische idealen.