Ta spokojna scena nad rzeką rozgrywa się na obrazie, na którym samotny wędkarz stoi na gruntowej ścieżce w pobliżu skupiska wysokich drzew, zarzucając swoją wędkę w łagodny nurt rzeki. Kompozycja zręcznie łączy elementy przyrody z delikatną obecnością człowieka — woda odbija blade, niebieskie niebo z miękkimi, rozproszonymi chmurami, a bujne listowie drzew prezentuje subtelną mieszankę ziemistych zieleni i wyciszonych brązów. Po drugiej stronie wody widać odległe budynki i skromny kamienny most, które sugerują spokojne życie wiejskie, tworząc atmosferę ciszy i nostalgii.

Pociągnięcia pędzla artysty są delikatne i ekspresyjne, wykorzystując luźne, impresjonistyczne pasma, które oddają fakturę liści i fal na wodzie, nie ograniczając sceny hiperrealizmem. Stonowana paleta barw przywołuje spokój, zapraszając widza do zanurzenia się w spokojnym momencie zawieszonym między dniem a zmierzchem. Obraz ten uchwycił nie tylko miejsce, lecz także uczucie — delikatny szum rzecznego wiatru, rytm zarzucania wędki i cichą zadumę samotności objętej łagodnym ramieniem natury. W kontekście historycznym dzieło to odzwierciedla zainteresowanie XIX-wiekiem wiejskimi pejzażami i prostym, poetyckim pięknem codziennego życia, stanowiąc ważny wkład w gatunek pejzażu.