Dzieło przedstawia spokojny krajobraz, w którym objęcia natury otaczają brzeg spokojnego zbiornika wodnego. W miarę jak zmierzch staje się głębszy, mroczna paleta ziemistych brązów i stonowanych czerwieni splata się z miękkimi błękitami, przywołując atmosferę wypełnioną nostalgią. Horyzont, płótno czerwieni i bursztynu, przyciąga wzrok w kierunku zachodzącego słońca, sugerując koniec dnia. Silhouetty drzew wyrastają na tym tle jak strażnicy blaknącego światła, ich ciemne kształty stanowią wyraźny kontrast z żywym niebem. Odbicia w wodzie tworzą delikatną falę, sugerując szept wiatru; to niemal tak, jakby natura na moment wstrzymała oddech.

W tym obrazie artysta mistrzowsko posługuje się techniką, która łączy impresjonistyczne pociągnięcia z realizmem. Tekstura wydaje się namacalna, zapraszając widzów do zbliżenia się i dotknięcia istoty widoku. Można niemal usłyszeć szelest liści i cichą melodię ptaków, które osiedlają się na noc. Ta interakcja między światłem a cieniem dodaje głębi pejzażowi — celebrując efemeryczną urodę obecną w ulotnych momentach. Historycznie, to dzieło reprezentuje przełomowy czas w sztuce pejzażowej, uchwycając romantyzm natury w epoce, która czciła taką urodę, odzwierciedlając nie tylko fizyczny świat, ale także emocjonalny krajobraz ducha artysty.