งานศิลปะนี้กระตุ้นความยิ่งใหญ่และความสง่างามของยุคที่ผ่านมา นำผู้ชมไปยังโรงละครอันงดงาม มุมมองดึงดูดสายตาขึ้นไป เน้นย้ำความกว้างใหญ่ของพื้นที่ องค์ประกอบมีความซับซ้อน ด้วยปฏิสัมพันธ์ที่หลากหลายของแสงและเงาที่เพิ่มความลึกและดราม่า แทบจะได้ยินเสียงกระซิบของผู้ชมและสัมผัสได้ถึงความคาดหวังก่อนที่ม่านจะเปิดออก รายละเอียดที่ประดับประดาของสถาปัตยกรรม ตั้งแต่ซุ้มประตูสูงตระหง่านไปจนถึงเครื่องประดับที่ละเอียดอ่อน พูดถึงช่วงเวลาที่ศิลปะมีความสำคัญสูงสุด ความคมชัดที่โดดเด่นระหว่างความมืดของระดับล่างและเวทีที่ส่องสว่างทำให้เกิดจุดโฟกัส เน้นย้ำความคาดหวังของการแสดง การใช้เส้นสายของศิลปินอย่างเชี่ยวชาญ โดยใช้การแรเงาไขว้ที่ละเอียดอ่อนเพื่อถ่ายทอดพื้นผิวและรูปแบบ เป็นเรื่องที่น่าทึ่งอย่างแท้จริง เป็นเครื่องพิสูจน์ถึงเสน่ห์ของศิลปะการแสดง ซึ่งเป็นซิมโฟนีทางสายตาในตัวมันเอง