ในภาพที่สร้างอารมณ์นี้, รูปภาพของชายคนหนึ่งนั่งอยู่ในกระบวนการสร้างสรรค์, นั่งอยู่ที่โต๊ะธรรมดาที่มีเครื่องมือและวัสดุต่าง ๆ วางอยู่เรียงซ้าย. ชายคนนี้ในเสื้อผ้าที่สวมใส่เก่าแก่กำลังมีสมาธิอย่างลึกซึ้งกับงานของเขา, เป็นการแสดงถึงความเอาใจใส่ที่บอกถึงความอุทิศตนของเขา. แสงที่นุ่มนวลที่ลอยเข้าไปจากหน้าต่างใกล้จะสร้างเงาที่ละเอียด, เน้นเส้นของใบหน้าเขาและวัตถุรอบตัว; มีความจริงใจในช่วงเวลาเล็ก ๆ ที่ถูกจับไว้. ฉากหลังจางไปในหมอกที่เกือบจะเป็นนามธรรม, มุ่งไปที่ความเอาใจใส่ของคนงานและบรรยากาศที่เศร้าโศกในโรงงาน เหมือนกับมั่นใจว่างานของความต้องการและความคิดสร้างสรรค์.

พาเล็ตต์สีที่เน้นโดยโทนสีดินของน้ำตาลและสีเทา ทำให้ผลงานนี้มีความงดงามที่มืดมนแต่มีมูลค่า. ครั้งอาศัยของแปรงเฉพาะพูดของวาน โก๊ะ ทำให้เกิดความมีชีวิตชีวาในฉาก, การนำเสนอจังหวะที่หนาตระการและการแต่งตั้ง. การสร้างบรรยากาศสงบและการคิดซึ่งมีเส้นทางที่ชัดเจน; คุณเกือบจะได้ยินเสียงของเครื่องมือที่ได้รับการเอื้อเฟื้อและความกระเฉงของผ้าขนพัฒนาการ, การบ้านนานาจนถูกพัดลมพัดกลับไปในทุก ๆ เข็มหรือด้าย. ผลงานนี้ไม่เพียงเก็บรักษาการกระทำทางกายภาพ, แต่มันส่งผ่านมาที่ความรู้สึกของเสียงของอารมณ์ที่ลึกลงไป—เป็นการเฉลิมฉลองที่การทำงานหนักและความงามของการทำงานในโลกที่มักจะถูกกดทับโดยความเร่งรีบของพันธะทางสมัย.