Bu etkileyici suluboya eseri, fırtınalı bir gökyüzü altında antik bir taş dairesinin dramatik bir görüntüsünü yakalıyor. Anıtsal taşlar gururla yükseliyor; yüzeylerindeki pürüzlü dokular, yüzyılların ağırlığını ve taşıdıkları gizemi çağrıştıran soluk gri ve toprak tonlarının nazik yıkamalarıyla betimlenmiş. Üstteki gökyüzü, mavi ve gri girdaplarla boyanmış, belki de yıldırımlar olan enerjik ışık çizgileriyle çatlıyor; bu, aşağıdaki taşların sarsılmaz duruşuyla çarpıcı bir kontrast yaratıyor. Kompozisyon, gözü engebeli zemin üzerinden huzursuz gökyüzüne doğru yönlendiriyor ve sahneyi zamansız ve doğal bir güçle dolu karanlık bir atmosferle dolduruyor.

Sanatçının suluboya ustalığı, fırça darbelerinin akıcılığı ve tonların ince geçişlerinde net bir şekilde görülüyor; bu da mekandaki neredeyse doğaüstü atmosferi çağrıştırıyor. Bu eser, izleyiciyi rüzgarın fısıltılarını ve uzaktaki gök gürültüsünü duymaya davet ediyor; fiziki ile mistik arasındaki sınırları bulanıklaştırıyor. Doğanın sürekli değişen güçleri arasında eski anıtların kalıcılığı üzerine derin bir meditasyon; toprak ve gökyüzü, geçmiş ve şimdi arasında asılı kalan bir anı yakalıyor.