Bu büyüleyici eserde, iki figür, bir ağacın yemyeşil yaprakları arasında gizlenmiş ve samimiyet ile gençliğin bir anını somutlaştırıyor. Eğlenceli çizgili bir gömlek giymiş erkek figür, rahatça bir dala yaslanmış, kadın figür - akışkan beyaz bir elbise içinde zarafet timsali - onun yanına zahmetsizce oturmuş. Elbisesinin üzerinde, doğanın güzelliğini fısıldayan narin çiçek desenleri var; yaprakların arasından sızan hafif ışık, yüzlerine yumuşak bir parıltı düşürüyor. Yeşil ve yumuşak toprak tonlarına hâkim pastel renk paleti, sahnenin huzurlu atmosferiyle uyum sağlıyor, bizi bu pastoral mutluluğa çekip alıyor. Yaprakların hışırtısını duyup, zamanda yakalanmış sıcak anların tadını çıkarabileceğimiz gibi hissediyoruz.

Kompozisyon, figürler ve doğa arasındaki ilişki hakkında çok şey anlatıyor; sanki bu sakin ortamın tam dokusunun bir parçası gibiler. Birbirine dolanmış dallar, etraflarında doğal bir çerçeve yaratıyor ve izleyiciyi bu özel dünyayı görmeye davet ediyor. Doku karşıtlığı — kumaşın pürüzsüzlüğü ile kabuğun sertliği — derinlik katarken, hayatın sanatı nasıl taklit ettiğini ve bunun aksine, nostaljik bir hissiyat yaratıyor. Larsson’un tekniği, izleyicinin ışık ve gölgelerin ince detaylarından zevk almasını sağlayarak, gizli bir cennette genç arkadaşlığın duygusal yankısını artıran, izlenimci fırça darbeleriyle tarif edilen bir öz taşır.