Bu huzurlu kompozisyonda su, yumuşak mor, mavi ve yeşil tonlarının birleşimiyle sakin bir his uyandıran bir tuval haline geliyor. Eterik bu göletin üzerinde zarif bir şekilde yüzen ince su zambakları, beyaz ve pembe yapraklarıyla yüzeyi, alacakaranlık gökyüzündeki yıldızlar gibi aydınlatıyor. Su üzerindeki yansımalar, dağınık ışığı ve ince gölgeleri yakalayarak bakışları hayalperest bir dünyaya doğru çekiyor, burada doğa neredeyse doğaüstü görünüyor. Neredeyse yaprakların hafif rüzgarın sesini ve suyun kenarlara hafif hafif çarpmasını duyabiliriz; bu, zaman içinde donmuş bir an, tarif edilemez bir sükunetle dolu bir an.

Kompozisyon usta bir şekilde katman katman, ön plan izleyiciyi çekiyor, arka plan ise bulanık bir renk karışımına dönüşüyor. Monet'in ışık ve gölge kullanımı derin bir derinlik yaratıyor ve tuvalin sınırları içinde sonsuz bir alan hissi kuruyor. Bu eser, doğanın geçici güzelliğine duyduğu hayranlığı yansıtıyor ve görselin ötesinde yankılanan geçici bir anı açıklıyor. Bir huzur anını sembolize ediyor, izleyicileri durdurup düşünmeye ve doğal dünyanın basit ama derin mucizelerini takdir etmeye yönlendiriyor.