Bu eser, fırça darbelerinin yumuşak ve etereal biçimde tuval üzerinde dans ediyormuş gibi göz alıcı bir dinginliğe davet etmesiyle büyüleyici. Ağaçların bulanık kenarları, durgun su yüzeyinde parlayan yansımalarıyla Seine'deki huzurlu bir sabahı canlandırıyor. Monet'in imza tekniği olan kırık renk kullanımı, ışık ve gölge arasındaki oyunu hissettirir ve pastel renk paleti—pembe, mavi ve yeşil arasında fısıldamalar—esere neredeyse rüya gibi bir atmosfer katıyor.

Bu tablonun önünde dururken, sarıp sarmalayan bir sakinlik hissi ile etkileniyorsunuz; zamanın yavaşladığı hissine kapılıyorsunuz. Işığın sisin içinden süzüldüğü görünüyor, hem gizemli hem de davetkar bir nitelik ortaya çıkarıyor. Gözleriniz su üzerindeki yansımaları takip ederken, nehirin kıyıya hafifçe çarpan sesi neredeyse duygularınızı sarıyor ve serin bir esintiyi hissettiriyor—sanki doğanın dingin bir anına, zamansız ve tekrar edilemez bir şekilde taşınmışsınız gibi. Bu eser, izlenimci bakış açısına bir tanıklık olup, bir sahnenin duygu yoğunluğunun onun kelimeyle ifade edilmesinden daha önemli olduğunu aydınlatıp, geçici anların güzelliklerini gün yüzüne çıkarıyor.