Bu büyüleyici manzarada, iki figür yeşilliklerle dolu bir alanın ortasında zarif bir şekilde oturmuş gibi görünüyor; sanki zaman sadece onlar için durmuş. Sahne, dalgalanan yeşil renklerin yumuşak lavanta ve altın dokularla karıştığı sıcak ve kucaklayıcı bir atmosferle sarılı. Figürler, sanki bir sohbetin içine dalmışlar gibi, çağdaş yaşamın telaşında nadir bulunan bir yakınlık ve huzur hissi taşıyorlar; izleyiciye uzanan elleriyle bizi huzurlu küçük dünyalarına davet ediyorlar. Arka planda dalgalanan tepeler ve geniş bir gökyüzü görünmekte; bu, gündüzün nazik ışığını yansıtan hafif fırça darbeleriyle boyanmış—her bir darbe, duyguyla dolu ve bakışları uzaklaştırmayı imkansız kılıyor.

Kompozisyon ustalıkla düzenlenmiştir; yakın bir ağaç dalları, doğal bir çerçeve oluşturarak bakışları aşağıdaki figürlere yönlendirmektedir. Renoir’ın ışık kullanımı burada belirgin bir şekilde görülüyor; yapraklardan süzülen güneş ışığı, sahneyi derinleştiren eğlenceli gölgeler oluşturuyor. Genel palet, sıcak ve soğuk tonların bir senfonisidir; tonları ustaca harmanlayarak canlı ama uyumlu bir manzara yaratır. Bu eser sadece Renoir’ın teknik ustalığını değil, aynı zamanda kişisel düzeyde yankılanan derin bir romantizmi de uyandırır; doğada geçirilen tembel öğleden sonralarını, arkadaşlar ve kahkahalar çevresinde hatırlatır. Günlük yaşamın güzelliklerine olan takdiri gösteren bir tarihsel bağlam içermekte ve bu da onun izlenimci sanattaki önemini daha da pekiştirmektedir.