Bu sahne, iki saman yığınını, geç yaz güneşinin yumuşak kucaklaması altında huzurlu bir şekilde tasvir ediyor. Daha büyük yığın, altın tonlarıyla, hafif bir arka planda parlayarak hemen göz alıyor. Bu belirsizlik, Monet'nin ışık ve renk kullanımındaki ustalığını gösteren rüyamsı bir kalitatır; izleyiciyi sıcak, pastoral bir manzaraya yönlendiriyor. Yumuşak fırça darbeleri, samanın fiziksel varlığını ileten dokulu bir yüzey yaratıyor; parmağınızın altında hepsini hissetmek neredeyse mümkün, toprağın ve otun kokusu havada dans ediyor gibi geliyor. Uzakta, lekeli ağaçlar derinlik ve huzur öneriyor, insanı bu sahil kasabasını dolaşmaya davet ediyor.

Renk paleti, sıcak okra, yumuşak yeşil ve hafif pembe tonların karşılıklı harmanlandığı zarif bir birleşim. Monet'nin fırça çalışması, gevşek ve ifade edici darbeleriyle sadece ışığın özünü yakalamakla kalmıyor, aynı zamanda günün geçişinin anlık yansımalarını da yakalıyor. Bu resim, doğanın güzelliği içindeki sessiz bir düşünme anı sunuyor—narin yaprakların hafif hışırtısını ve akşamın uzağında kuş seslerini duyma hissini verdiği nesnel bir deneyim sunuyor. Doğanın hüküm sürdüğü bir zaman ve yer hakkında konuşarak, durmamızı ve yaşamın basit zevklerini takdir etmemizi teşvik eden bir tablo, bu ustaca yazılmış yazı yazılı kalemle yazılmış eserinde sonsuza kadar nakşedilmiştir.