Eser, canlı bir şekilde dışa doğru uzanan yaprakları ile yeşil bir palmiye ağacının hakim olduğu huzurlu bir manzarayı özetlemektedir; zengin yeşil tonlar doğanın canlılığını sembolize eder. Ön planda, palmiye yapraklarının kümeleri katmanlar oluşturarak izleyiciyi bu vaha içine daha derin bir dalış yapmaya davet eder. Ağacın ötesinde, soluk renklerde çeşitli bitki örtüsünün ince ipuçları farklı bir habitatı öneriyor; akşamın gelişini ima eden yumuşak mavi ve mor tonlarla bir alacakaranlık gökyüzü — doğada içsel bir anın güzel bir şekilde yakalandığıdır. Bu uyum, 19. yüzyılda Avrupa sanatını etkileyen egzotik manzaralara duyulan takdiri yansıtarak, düşüncelere dalmaya ve doğal dünya ile daha derin bir bağ kurmaya davet ediyor.

Palmiye ağacı hem güç hem de huzur sembolü olarak yükselirken, sağlam gövdesi kompozisyonu sabitlerken, nazik yapraklar akşam melteminde dans eder. Gérôme’un detaylara gösterdiği titiz özen, ışık ve gölge arasındaki etkileşimi vurguluyor ve sahnenin duygusal derinliğini arttırıyor. Bu unsurları tasvir etme biçiminde hemen hemen lirik bir kalite var, izleyicide yankılanan bir huzur hissi yaratıyor. Bu eser yalnızca sanatçının teknik becerisini sergilemekle kalmaz, aynı zamanda romantik hareketin doğaya duyduğu ilgisiyle de örtüşerek, bizi birkaç yaprağın hışırtısını, gün batımının serin atmosferini duyabileceğimiz sakin bir ortama taşıyor.