Bu duygusal nehir kenarı sahnesi, hafif ve gölgenin ince oyunuyla açılır; yalnız bir tekne, kapalı ve soluk bir gökyüzü altında nehrin kıyısında sakin bir şekilde durmaktadır. İnce fırça darbeleri doğa ortamına hayat verir—su, yumuşak ortam tonlarını yansıtır, ağaçlar koyu, yoğun yapraklarıyla yükselir ve uzaklarda kırsal bir ev topluluğu görünür. Kompozisyon, izleyicinin gözünü soldaki sakin su yüzeyinden sağdaki yoğun gölgeli ağaçlara doğru yönlendirir; ışık ve karanlık arasındaki anı yakalar.

Palet, çoğunlukla toprak kahverengileri, koyu yeşiller ve mat gri tonlarından oluşur; gökyüzündeki ara ara sıcak sarı-kahverengi ve yumuşak mavi-gri vurgular sahneye hem dingin hem de biraz hüzünlü bir atmosfer katar. Sanatçının ışığı ele alış şekli—doğrudan değil, yayılmış ve yumuşak—sahneye hafif bir melankoli katar ve düşünmeye davet eder. Bu tablo, doğa ve insan izlerinin hassas bir dengede birlikte var olduğu, 19. yüzyıl nehir kenarı yaşamının sakin ama bazen kasvetli güzelliğini yansıtan zamanda yolculuk eden bir manzara olarak saygıdeğer bir duruş sergiler.