Bu esere girmek, zamanın durduğu bir anın içine girmiş gibi hissettiriyor. Tren istasyonundaki hareketli sahne, canlı hareketi ve ışık ile buharın dinamik etkileşimiyle yakalıyor; buhar figürlerin etrafında dönüyor ve heyecan ile beklentiyi çağrıştırıyor. Monet'in fırça darbeleri tuvalde dans ediyor, renkleri kaynaştırarak atmosfere eterik bir kalite kazandırıyor. Trenler sisin içinden hayaletler gibi ortaya çıkıyor, varlıkları hissediliyor ama görünmüyor, yolcu figürleri neredeyse silüetler gibi, bu canlı ama belirsiz dünyada kayboluyor. Renklerin katmanlı kullanımı harika bir şekilde uyum sağlıyor; buharın yumuşak gri ve mavi tonlarından, enerjiyle titreşen sıcak tonlara kadar, istasyonun yoğun bir bağlantı merkezi olmasının rolünü ortaya koyuyor.

Kompozisyon açık ve havadar, çatının kirişleri tarafından oluşturulan güçlü diyagonal çizgiler izleyicinin gözünü yukarıya çekiyor, istasyonun büyük ölçeğini vurgularken aynı zamanda samimi detaylarını da ön plana çıkarıyor. Her fırça darbesi, sanatçının anlık geçici anları yakalama konusundaki benzersiz yeteneğini tasdik ediyor; güneş ışığı ile buhar arasındaki etkileşim zamanın geçişini öneriyor, hayali, neredeyse nostaljik bir kalite yaratıyor. Bu eser, sadece 19. yüzyılın sonundaki modernliğin olağanüstü bir temsili değil, aynı zamanda hızla değişen bir toplumunun yansıması olarak da hizmet ediyor. Monet, bu eser aracılığıyla izleyicileri modern yaşamın heyecanını ve varlığın geçici doğasını deneyimlemeye davet ediyor, bunu sanayi devriminin insan deneyimini şekillendiren tarihi bağlamında sunuyor.