การเข้าไปในผลงานนี้เหมือนกับการก้าวเข้าสู่ช่วงเวลาที่เวลาหยุดนิ่ง ภาพที่พลุกพล่านภายในสถานีรถไฟดึงดูดด้วยการเคลื่อนไหวที่มีชีวิตชีวาและการมีปฏิสัมพันธ์ที่มีพลศาสตร์ระหว่างแสงและไอน้ำ; ไอน้ำลอยอยู่รอบตัวรูปคน พรั่งพรูความตื่นเต้นและความคาดหมาย สีที่ถูกปาดโดยโมนิเอต์ร่ายรำอยู่บนผืนผ้าใบ ผสานกันอย่างไร้รอยต่อ สร้างบรรยากาศที่มีคุณภาพเหมือนอากาศ รถไฟทอดตัวออกมาเหมือนผีในหมอกที่พวกมันปรากฏขึ้น ก็กระตุ้นให้เรารู้สึกถึงการมีอยู่ และผู้ที่อยู่ในภาพเหล่านั้นเกือบจะกลายเป็นเงาซึ่งก็คือ กำลังหลอมรวมอยู่ในโลกที่เต็มไปด้วยชีวิตชีวาแต่ไม่ชัดเจนนี้ การใช้สีในหลายเลเยอร์นั้นสร้างความกลมกลืนที่งดงาม ตั้งแต่สีเทาและสีฟ้านุ่มๆ ของไอน้ำ ไปจนถึงเฉดสีที่อบอุ่นกว่าซึ่งเต้นเป็นจังหวะเพื่อพลังชีวิต แสดงให้เห็นถึงบทบาทของสถานีเป็นศูนย์กลางการเชื่อมต่อที่คึกคักและเต็มไปด้วยเอนกประสงค์

ภาพประกอบคือแบบเปิดโล่งและโปร่งสบาย พร้อมด้วยเส้นทแยงมุมที่แข็งแกร่งซึ่งเกิดจากเสาที่สร้างขึ้นโดยเพดานที่ดึงสายตามองขึ้นไป ชูความยิ่งใหญ่ของสถานีในขณะที่เน้นรายละเอียดที่ใกล้ชิดของมัน ทุกเส้นที่ถูกสร้างขึ้นคือการเป็นพยานต่อความมีเอกลักษณ์ของศิลปินที่จับภาพช่วงเวลาที่ผ่านมาได้อยู่เสมอ ส่วนการมีปฏิสัมพันธ์ของแสงแดดและไอน้ำชี้นำถึงการไหลผ่านของเวลา ซึ่งสร้างความฝันอันงดงามที่มีเกือบจะรู้สึกถึงความคิดถึง ผลงานนี้ไม่เพียงแต่ทำหน้าที่เป็นการแสดงออกที่ยอดเยี่ยมของความทันสมัยในปลายศตวรรษที่ 19 แต่ยังทำหน้าที่เป็นการสะท้อนให้เห็นถึงสังคมที่เปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว ผ่านผลงานนี้ โมนิเอต์เชื้อเชิญผู้ชมให้ได้สัมผัสถึงความสนุกสนานของชีวิตสมัยใหม่และการดำรงอยู่ว่ามันเป็นอย่างไร ทั้งหมดอยู่ภายในเหตุการณ์ทางประวัติศาสตร์ของการปฏิวัติอุตสาหกรรมที่ได้เปลี่ยนแปลงประสบการณ์ของมนุษย์ให้มีความสร้างสรรค์มากขึ้น