Bu dokunaklı sahne, nehrin kenarında sessizce oturan yalnız bir köylüyü ve biraz hüzünlü ama huzurlu bir atmosferi yansıtıyor. Sanatçının hassas ve dokulu fırça darbeleri, seyrek yaprakları olan nazikçe sallanan ağaçları hayata geçiriyor; dallar, bulutlu ve donuk bir gökyüzüne doğru uzanıyor. Yumuşak ve yansıtıcı fırça işçiliğiyle betimlenen su, bakışları uzakta hayaletimsi şekilde duran bir yapıya yönlendiriyor; sabah sisi veya uzak bir hatıra içinde sarılmış bir köy ya da mülkü anımsatıyor. Yeşil, kahverengi ve gri tonlarından oluşan ince renk paleti, huzurlu ve düşünceli, aynı zamanda hafif melankolik bir ruh hali yaratıyor ve kırsal yaşamın alçakgönüllü zarafetini ve sessiz dayanıklılığını çağrıştırıyor.

Kompozisyon dikkatle dengelenmiş; sol tarafta koyu ve detaylı ağaçlar sahnenin temelini oluştururken sağda ise açık ve geniş akan nehir izleyicinin bakışını ufuktaki belirsiz siluetlere doğru yönlendiriyor. Doğal unsurlar ile insan varlığının birleşiminde hissedilen incelik, hem toprağın kalıcılığını hem de insanın geçici dinlenme anlarını ima ediyor. Bu tablo, yaprakların hışırtısını duymaya, suyun yanındaki serin esintiyi hissetmeye ve zamanın durgunlaşıp düşündürmek için yavaşladığı kırsal bir dünyada huzurlu bir yalnızlık anının tadını çıkarmaya davet ediyor.