Η ζωγραφιά αυτή αποτυπώνει μια μοναχική αγρότισσα που κάθεται ήσυχα στην όχθη του ποταμού, περικυκλωμένη από μια ήρεμη αλλά κάπως μελαγχολική ατμόσφαιρα. Οι λεπτές και υφασμένες πινελιές του καλλιτέχνη ζωντανεύουν τα δέντρα που κουνιούνται απαλά, με αραιά φύλλα, τα κλαδιά των οποίων απλώνονται οργανικά προς έναν γκρίζο, συννεφιασμένο ουρανό. Το νερό, σχεδιασμένο με απαλά, αντανακλαστικά χτυπήματα πινέλου, τραβά το βλέμμα προς μια μακρινή κατασκευή που στέκεται σαν φάντασμα απέναντι, υπονοώντας ένα χωριό ή περιουσία τυλιγμένη σε πρωινή ομίχλη ή μακρινή ανάμνηση. Η εκλεπτυσμένη παλέτα πρασίνου, καφέ και γκρι δημιουργεί μια ήρεμη, στοχαστική διάθεση που αγγίζει τη μελαγχολία, ξυπνώντας την ταπεινή χάρη και τη σιωπηλή ανθεκτικότητα της αγροτικής ζωής.

Η σύνθεση είναι προσεκτικά ισορροπημένη, με τα σκοτεινά, λεπτομερή δέντρα να αγκυρώνουν την αριστερή πλευρά και τον ανοιχτό, φωτεινό ποταμό στα δεξιά, οδηγώντας το βλέμμα προς τον ορίζοντα με αμυδρές σιλουέτες. Υπάρχει μια εμφανής ευαισθησία στον τρόπο που συνενώνονται τα φυσικά στοιχεία με την ανθρώπινη παρουσία, προτείνοντας τόσο την αιωνιότητα της γης όσο και τις φευγαλέες στιγμές ανάπαυσης του ανθρώπου. Ο πίνακας προσκαλεί τον θεατή να ακούσει το θρόισμα των φύλλων, να νιώσει τη δροσιά του αέρα πάνω στο νερό και να γευτεί μια στιγμή γαλήνιας μοναξιάς σε έναν αγροτικό κόσμο όπου ο χρόνος επιβραδύνεται για στοχασμό.