Ta pełna uroku scena ukazuje samotnego chłopa siedzącego cicho nad brzegiem rzeki, otoczonego spokojną, choć nieco ponurą atmosferą. Delikatne, lecz teksturalne pociągnięcia pędzla artysty ożywiają delikatnie kołyszące się drzewa z rzadkimi liśćmi, których gałęzie organicznie się rozciągają ku przyćmionemu niebu. Woda, namalowana miękkimi, refleksyjnymi pociągnięciami, kieruje wzrok ku odległej budowli pojawiającej się jak zjawa po drugiej stronie — sugeruje to wioskę lub posiadłość otuloną poranną mgłą bądź odległym wspomnieniem. Subtelna paleta zieleni, brązów i szarości tworzy spokojny, kontemplacyjny nastrój, delikatnie przechodzący w melancholię, przywołując pokorną grację i cichą wytrwałość życia wiejskiego.

Kompozycja jest starannie wyważona — ciemniejsze, bardziej szczegółowe drzewa kotwiczą lewą stronę, a jasna, otwarta rzeka po prawej kieruje wzrok ku horyzontowi z ledwo widocznymi sylwetkami. Widać wyraźną wrażliwość na harmonijne połączenie elementów natury i obecności człowieka, sugerując trwałość ziemi oraz ulotne chwile ludzkiego odpoczynku. Obraz zaprasza do wsłuchania się w szelest liści, poczucia chłodu bryzy nad wodą i rozkoszowania się chwilą pogodnej samotności w wiejskim świecie, gdzie czas zwalnia, by pozwolić na refleksję.