Bu etkileyici tablo, sakin bir sonbahar ormanı sahnesini yakalıyor; küçük, yansıtıcı bir su birikintisinin yanında yalnız bir figür sessizce odun topluyor. Sanatçının fırça darbeleri zarif ama kararlı, kabuk, yaprak ve alt bitki örtüsünün detaylarını büyük bir ustalıkla betimliyor. Kompozisyon, izleyicinin gözünü öndeki yoğun, gölgeli ağaçlardan, orta plandaki sıcak turuncu ve amber yaprakların hakim olduğu bölgeye doğal bir şekilde yönlendiriyor; derinlik ve samimiyet hissi yaratıyor.

Renk paleti zengin sonbahar tonlarından oluşuyor — yanmış turuncular, koyu kahverengiler ve mutedilmiş yeşiller, sonbaharın serin, solgun ışığını çağrıştırıyor. Figür, mavi ve beyaz tonlarda giyinmiş, toprak tonlarıyla yumuşak bir kontrast oluşturuyor ve sahnenin huzurlu atmosferini bozmadan insan varlığını ekliyor. Bu eser yalnızlık ve düşünce duygularını uyandırıyor, ayak altındaki yaprakların hışırtısını ve ormanın hafif fısıltısını duyuyormuş gibi hissettiriyor; 19. yüzyıl manzara geleneklerinde realizm ile romantik duyarlılığın birleşimini simgeliyor.