Αυτό το ζωηρό έργο αποτυπώνει μια ήσυχη σκηνή φθινοπωρινού δάσους, όπου μια μοναχική μορφή συλλέγει ξύλα κοντά σε μια μικρή, καθρεφτιστική λιμνούλα. Η τεχνική του καλλιτέχνη είναι λεπτή αλλά αποφασιστική, αποδίδοντας με μεγάλη λεπτομέρεια τις υφές του φλοιού, των φύλλων και της υποκαλλιέργειας. Η σύνθεση οδηγεί το βλέμμα φυσικά από τα πυκνά, σκοτεινά δέντρα στο προσκήνιο προς τις ζεστές, λαμπερές πορτοκαλί και κεχριμπαρένιες αποχρώσεις των φύλλων στο μέσο πλάνο, δημιουργώντας αίσθηση βάθους και οικειότητας.

Η παλέτα των χρωμάτων είναι πλούσια σε φθινοπωρινές αποχρώσεις — καμμένα πορτοκαλί, βαθιά καφέ και απαλό πράσινο συνδυάζονται αρμονικά για να αποδώσουν το δροσερό, σβηστό φως μιας όψιμης φθινοπωρινής ημέρας. Η μορφή, ντυμένη σε απαλούς μπλε και λευκούς τόνους, αντιπαραβάλλεται απαλά με τους γήινους τόνους, προσθέτοντας μια ήσυχη ανθρώπινη παρουσία χωρίς να διαταράσσει την ήρεμη ατμόσφαιρα. Το έργο αυτό προκαλεί συναισθήματα μοναξιάς και περισυλλογής, σαν να ακούει κανείς το θρόισμα των φύλλων κάτω από τα πόδια και το απαλό ψίθυρο του δάσους, απεικονίζοντας την παράδοση τοπιογραφίας του 19ου αιώνα που συνδυάζει ρεαλισμό και ρομαντική ευαισθησία.