Bu etkileyici sahnede, doğanın güçlü güçleri dikkat çekerken, gürültülü dalgalar vahşi bir şekilde Étretat'ın sarp kayalıklarına çarpmaktadır. Renk paleti öncelikle soluk toprak tonlarıyla doludur: derin griler, yumuşak beyazlar ve mat kahverengiler, fırtınalı atmosferle mükemmel bir şekilde yankılanır. Tuhaf deniz canlıdır, köpüklü beyaz başlar, sahili arayan vahşi ruhlar gibi yükselir, hava karardığında doğa kendini hapsetmiş gibi durmaktadır. Tuvali izlerken, dalgaların çağrışan sesleri kulaklarınızda yankılanabilir; rüzgârın karşılıyor olduğu sahilde bulunduğunuzu hissettirir.

Kıyıda toplanmış olan bir grup insan, çevrelerindeki titiz güçlere karşı küçük görünmektedir; karanlık siluetleri, dalgaların parlak köpüğüyle keskin bir tezat oluşturarak, doğanın büyüklüğü karşısında insanın kırılganlığını derin bir duyumsama ile yaşatmaktadır. Bu insanlığın karşı konulamaz denizle birleşimi, heyecan, korku ya da düşüncelere neden olan bir dizi duyguyu uyandırır. Sanatın zengin bir evrimi döneminde yapılan bu eser, Monet'in renk, doku ve ışıkla dans ettiği zaman onun öncülüğü ruhunu somutlaştırmaktadır; izlenimci sanatın sınırlarını genişletmekte ve duygunun ve çevreye dair özü yakalamaktadır.