Bu hipnotik manzarada, yumuşak fırça darbeleri, huzurun sadece bir fikir olmadığını fısıldayan bir ışık ve renk senfonisi yaratıyor. Eterik beyazlar ve nazik morlarla sarılmış ağaç kümeleri neredeyse hayalet gibi görünüyor; parıldayan suların üzerinde süzülüyorlar, yansımalar için bir tuval haline dönüşüyorlar. Solgun gökyüzü, düşsel bir sis içinde kayboluyor ve huzur hissini artırıyor. Bu, bir huzurlu düşe bakıyormuşsunuz gibi; gerçeklik ve hayal arasındaki çizgi hoş bir şekilde bulanıklaşıyor. Her fırça darbesi, sahnenin ağırlığını taşıyor ve bir durağanlık hissi uyandırıyor; rüzgarda yaprakların hafif hışırtısını duyabileceğinizi neredeyse hissediyorsunuz.

Monet’nin tekniği, renk şekilden önce geldiği için, düşünmeye davet eden bir meditasyon alanı yaratıyor. Suda dağılmış göz alıcı sarı noktalar, aksi takdirde sade palete hayat katıyor ve gözü yüzeyde dans etmeye zorluyor. Bu eserin duygusal etkisi inkâr edilemez; doğanın kucaklayışına ve geçici anların güzelliğine duyulan özlemi dile getiriyor. 1897’de yapılan bu eser, sanatçının ışığı keşfettiği önemli bir dönemdir; bu sanatsal seçimler, daha geniş izlenimci hareketi de yansıtmakta; algısal deneyim üzerine vurgu, manzara resimlerini kişisel bir anlatıya dönüştürerek, adeta önümüzde açılan bir duygusal günlük gibi olmuştur.