Bu içten eser, Villeneuve-les-Avignon'daki sakin bir sokağın huzurunu hissetmeden geçmek mümkün değil. Yumuşak fırça darbeleri ve nazik palet, nostaljik bir duygu yaratıyor; solgun yeşil ve açık gri tonları zahmetsizce karışarak huzurlu bir atmosfer oluşturuyor. Binalar, caddenin boyunca kıvrılmakta; sıcak, dokulu yüzeyleri güneş ışığıyla aydınlanarak izleyiciyi bu büyüleyici yerin etrafında keyifli bir yürüyüşe davet ediyor. İki figür, görünüşte bir konuşmaya dalmış olarak dar yollar boyunca yürüyerek, sakin sahneye bir yaşam dokunuşu katıyor. Ağaçların arasında hafif bir rüzgarın fısıldayıp geçtiğini bile duymak mümkün; bu da huzur ve geçmiş bir zaman duygusunu artırıyor.

Kompozisyon ustalıkla dengelenmiş; öndeki yuvarlak yapı dikkatinizi çekiyor ve derinlik hissi yaratıyor. Renoir'ın kendine özgü Empresyonist tekniği parlıyor; fırça darbeleri spontan ama düşünceli; her bir darbe genel canlı ama yine de sakin bir atmosferin katkısını sağlıyor. 19. yüzyılın son dönemine ait tarihi bağlam, esere bir sadelik duygusu ve gündelik yaşama odaklanma katıyor ve modernliğin karmaşıklıklarıyla keskin bir karşıtlık oluşturuyor. Güneş ışığının sahne boyunca dans ederken, bu ideal anla duygusal bir bağ kurmak zor; burada zaman sanki askıya alınmış ve her bir köşe keşfedilmeyi bekliyor.