W tym wzruszającym dziele nie sposób nie poczuć spokojnej esencji cichej uliczki w Villeneuve-les-Avignon. Miękkie pociągnięcia pędzlem i delikatna paleta przywołują uczucie nostalgii; odcienie stonowanej zieleni i delikatnych szarości bez wysiłku się przeplatają, tworząc spokojną atmosferę. Budynki wiją się wzdłuż ulicy, ich ciepłe, teksturowane powierzchnie oświetlone są słońcem, zapraszając widza do leniwym spaceru po tym czarującym miejscu. Dwie figury, zdające się być zagubione w rozmowie, przesuwają się po wąskich ścieżkach, dodając nieco życia do spokojnej scenerii. Można niemal usłyszeć subtelne szepty wiatru poruszającego drzewa, co potęguje poczucie spokoju i nostalgii.

Kompozycja jest mistrzowsko zrównoważona, a wysokie, okrągłe budowle na pierwszym planie przyciągają wzrok, tworząc poczucie głębi. Charakterystyczna technika impresjonizmu Renoira emanuje; jego pociągnięcia pędzlem wydają się być spontaniczne, choć starannie przemyślane; każdy ruch przyczynia się do ogólnej, żywej, ale spokojnej atmosfery. Kontekst historyczny końca XIX wieku nadaje dziełu prostotę i zogniskowanie na codziennym życiu, co jest wyraźnym kontrastem do złożoności nowoczesności. Gdy światło słoneczne tańczy nad scenerią, trudno nie poczuć emocjonalnego związku z tym idealnym momentem, w którym czas wydaje się w zawieszeniu, a każdy zakątek zaprasza do eksploracji.