Eser, doğanın yumuşak kıvrımlarını bir renk senfonisiyle zarif bir şekilde birleştiren huzurlu bir manzarayı yakalıyor. Çimenli kıyılar, suyun nazik akışıyla öpülüyor ve izleyiciye bir sakin dere sesini hayal etmeye davet ediyor—belki de hafif bir rüzgarda hışırdayan yaprakların nazik sallanması. Sarı, turuncu ve yeşil tonlarında yumuşakça resmedilmiş ağaçlar, gururla yükseliyor; yarı saydam yaprakları, yavaşça yüzen puf bulutlarla dolu mavi gökyüzüne dokunuyor. Bu kalbe dokunan sahne, zamanın yavaşlamış gibi göründüğü bir dünyaya çekiyor; farkındalık ve dinginlik uyandırıyor.

Renoir'ın ışık üzerindeki hakimiyeti belirgindir; sadece renklerle değil, her fırça darbesinde yankılanan duygularla da resmediyor. Her ton, neredeyse müzik gibi ahenkle birleşiyor ve yükseltici bir atmosfer yaratıyor. Pastel paleti, akşam güneşinin sıcaklığını yansıtarak doğada geçici bir mutluluk anının sözünü veriyor. Bu tür manzaralar, bizim acelesi olan hayatımızda sıkça gözden kaçan yaşamın daha sade sevinçlerini ve güzelliklerini hatırlatır.