Manzara bir rüya gibi açılır; iki figür hafif bir tepenin üzerine oturuyor, siluetleri geniş, parlayan denizin karşısında belirginleşiyor. Monet, huzurlu bir anı yakalıyor; doğanın geçici bir fısıldayışı, yumuşak yeşil otların, suyun lekeli maviyle kaynaştığı bir an. Küçük yelkenli tekneler yüzeyde dağılmış durumda, yelkenleri kaçamak ışığı yakalıyor, her biri farklı bir ton yansıtıyor; sanki su kenarında dans ediyorlarmış gibi, bizi huzurlu yolculuklarına katılmaya davet ediyor.

Hava eteryal, neredeyse hayalet gibi bir ışıkla sarılmış, tuval boyunca yayılıyor ve huzur ve açıklık hissi yaratıyor. Bir nostalji duygusunu uyandırıyor, zamanın yavaşladığı hissini veriyor, bu anın güzelliğini nefes alarak tadabilmemize olanak tanıyor. Monet'in renkteki ustalığı açıkça ortada; yumuşak pasteller kullanarak—soğuk mavi, narin beyaz ve sıcak yeşil—duygusal bir yankı üretiyor. Bu resmi sadece bir manzara olarak görmek mümkün değil; izleyiciyi bir duygu yaşamaya davet ediyor, serin rüzgarı hissederek ve uzaktan gelen dalgaların hafif seslerini dinleyerek, böylece izlenimci akım içinde duyguların ve algının gerçekliğin önüne geçmesinin önemi güçleniyor.