Eser, bir sarmaşık yabani gül çalıyı zarif bir şekilde tasvir ederek doğanın güzelliği ile karmaşık bir etkileşimi gözler önüne seriyor. Kompozisyon, çiçeklerin ve yaprakların vahşi ama uyumlu düzeni aracılığıyla izleyiciyi içine çekiyor: her bir yaprak, hayat dolu bir şekilde, yumuşaklık ve kırılganlık çağrıştıran pembe renk tonları sergiliyor. Yaprakların zengin yeşili arka planda muhteşem bir şekilde kontrast oluşturuyor ve basit bir taslağı bahçenin vahşi güzelliğinin canlı bir kutlamasına dönüştürüyor. Fırça darbeleri, sanki sarmaşıklar nazik bir rüzgarda sallanıyormuş gibi bir hareket hissi veriyor ve her bir fırça vuruşu bu botanik harikanın canlılığını belirtiyor.

Dokuların ustaca harmanlanması, Sorolla'nın ışık ve gölge üzerindeki ustalığını öne çıkarıyor; karmaşık arka plan, gülü daha da aydınlatan bir zıt tuval işlevi görüyor, böylece izleyici her ince detayı takdir etme fırsatı buluyor. Bu sadece bitkilerin bir yansıması değil, aynı zamanda durup doğanın dingin neşesini sindirme davetidir. Sorolla'nın geçici güzelliği bir an içinde yakalama yeteneği derin duygular uyandırıyor ve bahçelerin huzuruyla bağlantıda nostaljik hisler uyandırıyor; her çiçek baharın ve yenilenmenin bir hikayesini anlatıyor.