Bu büyüleyici sahnede, genç bir kız, cıvıl cıvıl bir gül bahçesinde ilham perisi haline geliyor. Üzerinde bulunan elbise—yumuşak pembe, etrafındaki çiçeklerle yankılanarak—doğa ile uyumlu bir birleşimi öneriyor; sanki o da bir gül olmuş. Joaquín Sorolla'nın canlı ve ifade dolu fırça darbeleri, anın yakınlığını yakalıyor, yaprakların arasında dans eden ışık ve gölgelerin muhteşem etkileşimini yaratıyor. Kızın düşündüren ifadesi çok şey anlatıyor; belki de yaşamın güzelliği veya kırılganlığı hakkında düşünüyor, nazikçe çiçekleri topluyor. Zamanın durduğu hissi var; bu geçici anın tatlılığını tadabiliriz.

Bileşim renk katmanlarıyla dolu, derin yeşil ve canlı pembe tonlar harika bir zıtlık oluştirarak izleyiciyi çekiyor. Sorolla, hem kızın saçındaki hem de açan güllerdeki hareket hissini yaratan gevşek fakat kontrol edilen bir teknik kullanıyor, tablo canlı hissettiriyor. Palet sıcaklık yayıyor, nostaljik duygular ve çocukluk keşiflerinin güzelliğine karşı bir takdir hissi uyandırıyor. Bu eser, yalnızca Sorolla'nın canlı figürler tasvir etme becerisini değil, aynı zamanda duyguları ve hikayeleri aktarma yeteneğini de vurguluyor. 20. yüzyılın başlarındaki romantizmin tarihi bağlamında bizleri köklendiriyor. Bir bahçeye girmiş, gül kokusuyla ve çocuk gülüşleriyle çevrilmiş gibi hissettiriyor.