Bu canlı resimde, zengin bir gül çeşitliliği, süslü bir vazodan fışkırıyor ve telaşlı bir varoluş hissi yayıyor; neredeyse tuvalden sıçrayacak gibi. Monet'in enerjik fırça darbeleri, gül yapraklarının nazik dokusunu yakalıyor; yumuşak pembe ve derin kırmızı tonları arasındaki geçişler, her bir çiçeğin hayatla dolup taştığını hissettiriyor. Güllerin etrafında, muhtemelen gipsophila olan küçük beyaz çiçeklerin flüru, bulut benzeri bir etki ekleyerek, buketin genel yumuşaklığını artırıyor. Zengin dokusu olan arka plan, soluk tonların karışımından oluşuyor, çiçeklerin göz alıcılığını vurgulayarak samimi bir anımsatmaya da olumlu katkıda bulunuyor; sanki güneşle dolu bir odanın sevimli köşesine bakıyormuşçasına.

Kompozisyon, izleyicinin gözünü sakin ama canlı bir mekana yönlendiriyor; renklerin etkileşimi—nazik yeşiller, vazodaki sarımsı ipuçları ve soluk zemindeki tonlar—Monet’nin stiline özgü bir uyumlu denge oluşturuyor. Bu parçada, çiçeklerin geçici güzellik ve zamanın akışını simgelerken, izleyicilerin derin bir etki hissetmesine neden olan bir duygusal ağırlık var. Tarihsel olarak, bu tablo, Monet'nin doğa manzaralarını derinlemesine keşfettiği bir dönemde bulunuyor; böylece, renk ve ışığın ustaca bir hakimiyetini sergileyen bu eser, günümüzde bile izleyicilerle yankılanmaya devam ediyor.