Bu eser, doğanın nazik kucaklayışının özünü yakalayarak serin bir sıcaklık yayıyor. İzleyici, hemen ön plandaki meyve ağacına çekilir. Dallarında parlak kırmızı elmalar asılı duruyor ve bize bol meyveli bir hasata katılmamızı davet ediyor. Etrafında, yeşil bir manzara var, burada canlı yeşil tonları, ağaçların sıcak altın tonlarıyla zahmetsizce karışıyor ve sakin bir gökyüzünün altında hafifçe sallanıyor, yaklaşan akşamı işaret ediyor. Monet'in basit ama derin fırça tekniği, doğa aracılığıyla duyguları aktarabilme ustalığını gösteriyor; sahne sanki canlı, günün huzurunda derin bir nefes alıyor gibi hissediliyor.

Işık ve gölge arasındaki ince etkileşim, bu sahneyi daha da vurguluyor, tuval üzerinde bir ritim oluşturuyor. Yakalanan an, nostalji ve huzur duygularını uyandırıyor; sevilen bir bahçede yavaş bir yürüyüş gibi, zaman yavaşlıyormuş gibi geliyor, bize geçici anların güzelliğinin tadını çıkarma fırsatı veriyor. Monet'in bu eserindeki sanatı; sadece ağaçlar ve meyveler değil, hayat, anılar ve nazik zamanın geçişini kutlayan bir eser.