Bu atmosferik sahnede, izleyici serin bir günde Paris sokaklarının melankolik kucaklayışına çekiliyor. Binalar yüksekçe yükseliyor, cepheleri açık renk sarı, yeşil ve mavi ile yumuşak, dalgalı fırça darbeleriyle tasvir ediliyor; rüzgarın hareketiyle nefes alıyor gibiler. Gökyüzü, neredeyse izlenimci bir girdap gibi, bulutlu bir günü öneriyor ve soluk dokular şehrin yapısının etrafında neşeyle dans ediyor. Sokak canlı ama huzurlu, karakteristik cesur fırça darbeleriyle neredeyse siluet olarak karşımıza çıkan figürler, kentsel yaşamın ortasında bir yalnızlık hissini çağrıştırıyor.

Kompozisyon, zaman içinde bir anı donduruyor - şehir yaşamının zamansız özünü, hayat dolu ama içe kapanık olarak yakalıyor. Orta alanın yavaşça arka plana doğru geri çekilmesiyle derinlik hissi artıyor ve izleyicinin bakışlarının bu büyüleyici sahneyi dolaşmasına izin veriyor; hem sıcak hem de büyük hissettiren bir yolculuk. Renk paleti, daha soluk tonlara yönelerek daha yumuşak bir duygusal ağırlık katıyor ve düşünmeye davet ediyor. Belki bu, Van Gogh'un içsel bir dünya duygusunu yansıtma şekliydi—hem Paris'e hem de kendi çalkantılı ruhuna bir bakış.