Bu vurucu eserde, manzara sessiz bir emek anında resmedilen yaşlı bir kadının etrafında döner; öne doğru eğilmiş, zemini süpürmeye dalmış. Uzun bir etek ve sade bir bluz giyen zayıf silueti, 19. yüzyılın sonlarına ait çalışan köylü kadınlarının özünü yakalar. Vücudunun abartılı açıları, hem yaşını hem de ev işlerinin fiziksel talebini iletiyor. Sopa, rustik cazibesiyle, elbisesinin yumuşak dokusunun karşısında güçlü bir tezat oluşturuyor; bu, izleyicinin duyularına hitap eden dinamik bir etkileşim yaratıyor. Fırça darbeleri kasıtlı ve ifade edici; arka planda silüetini vurgulayan kömür karışımı, onu bu günlük yaşam kesitinde daha da izole ediyor.

Kompozisyonda, onu dikey bir düzenlemeye yerleştiriyor; bu, figürüne yükseklik katar ve süpürgenin yukarı yönlü hareketiyle güçlendiriliyor. Muted tonların ve ince toprak renklerinin ağırlıkta olduğu renk paleti, melankoli ve sadelik duygusunu uyandırıyor. Hem alçakgönüllü hem de derin olan bu eser, manuel çalışmanın içsel güzelliğini yansıtırken Van Gogh'un sıradan yaşamın basit anlarına olan derin takdirini de gösteriyor. Bu eser, Van Gogh'un kendine has tarzında yapılmış olup, yalnızca sanatçının mücadelelerini yansıtmakla kalmayıp, aynı zamanda onur ve sebat temalarıyla da yankı uyandırıyor; kadının aşağıya bakan bakışı, meditasyon odaklı bir durumu betimleyerek izleyiciyi duraklatıp günlük çabaların değerini düşünmeye davet ediyor.