In dit aangrijpende kunstwerk draait de scène om een oudere vrouw die wordt afgebeeld in een moment van stille arbeid; ze leunt naar voren, gefocust op het vegen van de vloer. Haar slanke figuur, gekleed in een lange rok en een eenvoudige blouse, vangt de essentie van de hardwerkende boerinnen van het eind van de 19e eeuw. De overdrijven hoeken van haar lichaam brengen zowel haar leeftijd als de fysieke eisen van huiselijk werk over. De bezem, met zijn rustieke charme, vormt een helder contrast met de zachte texturen van haar kleding, waardoor een dynamische interactie ontstaat die de zintuigen van de kijker aanspreekt. De penseelstreken zijn opzettelijk en expressief — een mengsel van houtskool dat haar profiel accentueert tegen de sobere achtergond, waardoor ze nog verder wordt geïsoleerd in dit fragment van het dagelijks leven.

De compositie kadert haar in een verticale opstelling, waardoor ze hoogte krijgt die wordt versterkt door de opwaartse beweging van de bezem. Het gedempte kleurenpalet, gedomineerd door donkere tinten en subtiele aardetinten, roept een gevoel van nostalgie en eenvoud op. Zowel bescheiden als diepgaand vangt het stuk de aangrijpende schoonheid van handmatig werk, terwijl het ook Van Gogh's diepe waardering voor de gewone momenten van het leven reflecteert. Dit specifieke werk, gemaakt in Van Gogh's kenmerkende stijl, weerspiegelt niet alleen de eigen worstelingen van de kunstenaar, maar weerklinkt ook thema's van waardigheid en volharding; de manier waarop de blik van de vrouw naar beneden is gericht, illustreert een meditatieve focus en nodigt de kijker uit om stil te staan en na te denken over de waarde van dagelijkse inspanningen.