W tej wymownej pracy scena skupia się na starszej kobiecie przedstawionej w chwili cichej pracy; pochyla się do przodu, skoncentrowana na zamiataniu podłogi. Jej szczupła sylwetka, odziana w długą spódnicę i prostą bluzkę, uchwyca istotę pracowitych wiejskich kobiet z końca XIX wieku. Przesadzone kąty jej ciała przekazują zarówno jej wiek, jak i fizyczne wymagania związane z obowiązkami domowymi. Miotła, z jej rustykalnym urok, stanowi wyraźny kontrast do miękkiej faktury jej odzieży, tworząc dynamiczną interakcję, która przemawia do zmysłów widza. Pociągnięcia pędzla są zam intentionalne i ekspresywne — mieszanka węgla, która podkreśla jej profil na tle stonowanej kolorystyki, kolejny raz izolując ją w tej scenerii codziennego życia.

Kompozycja układa ją w pionowym ułożeniu, nadając wysokości jej postaci, co potęguje ruch miotły w górę. Stonowana paleta kolorów, zdominowana przez ciemne odcienie i subtelne ziemiste kolory, wywołuje uczucie nostalgia i prostoty. Jednocześnie skromna i głęboka, ta praca uchwyca wzruszającą urodę manualnej pracy, a jednocześnie odzwierciedla głębokie uznanie Van Gogha dla codziennych chwil życia. Ta konkretna praca, wykonana w charakterystycznym stylu Van Gogha, odzwierciedla nie tylko osobiste zmagania artysty, ale także rezonuje z tematami dostojeństwa i wytrwałości; sposób, w jaki wzrok kobiety jest skierowany w dół, ilustruje medytacyjny skupienie, zapraszając widza do zatrzymania się i refleksji nad wartością codziennych starań.