Portret ten przywołuje poczucie cichej godności i odporności; bohaterka, kobieta ze srebrnymi włosami i spokojnym wyrazem twarzy, siedzi spokojnie. Jej dłonie, nadwątlone przez czas, są skrupulatnie zajęte igłami do robienia na drutach, a przędza zamienia się w żywą, ciepłą czerwień. Kompozycja jest intymna, wciągając widza w jej przestrzeń, sprawiając, że czujemy się tak, jakbyśmy byli w jej obecności. Tłem jest bujna tapeta z pustynnych liści, żywy kontrast z ponurym strojem kobiety i pierwszym planem. Kolory, głównie ziemiste tony z odcieniami czerwieni i zieleni, tworzą poczucie ugruntowania i spokoju. Tekstury, oddane wprawną ręką, wnoszą w dzieło namacalny zmysł dotyku.