Bu eser, yoğun bir ruh hali ile dramatik bir arkaplan karşısında işçilerin hayatındaki dokunaklı ve melankolik bir anı yakalıyor. Figürler, buğulu ve bulanık bir sis içinde kaybolmuş bir şekilde çalışırken, sanki toprağı sonsuz bir çaba döngüsü içerisinde topluyorlar. İşçilerin silueti, ağır ve karamsar bulutlarla yüklü, sarmal bir gökyüzü ile güçlü bir zıtlık oluşturuyor. Bu atmosferik etkileşim, derinlemesine bir duygusal tepki uyandırıyor; bu figürlerden, doğanın sert unsurlarının ortasında aynı anda hem kırılgan hem de direngen bir hava yayılıyor. Sönük renk paleti - ağırlıklı olarak koyu yeşil, gri ve ara sıra görünen bir ışık şeridi - bu duygusal ağırlığı artırarak izleyiciyi sahnenin hüzünle dolduruyor.

Ön plandaki figürlerin geniş gökyüzü ile karşılaştırıldığı kompozisyon, derinlik ve alan hissi yaratarak işçileri bir yandan kendi emek dünyalarında yakalar. Van Gogh'un kalın ve etkileyici fırça darbeleri, aceleci bir hissiyat ve hareket duygusu kazandırıyor, zorlu bir gün çalışmanın özünü yakalıyor. 1883 yılında yaratılan bu eser, sanatçının kırsal işçilerin yaşamına olan ilgisini yansıtarak onların acılarına derin bir empati sunuyor – bu tema eserleri boyunca tekrarlanacak bir konudur. Bu şekilde, bu parça yalnızca bir çalışma tasviridir; insan ruhuna bir tanıklık, sadelik ve mücadelede bulunan güzelliğin bir kabulüdür.