Το έργο τέχνης αυτό αιχμαλωτίζει μια συγκινητική και λυπηρή στιγμή στη ζωή των εργατών σε ένα δραματικά μελαγχολικό φόντο. Οι φιγούρες, κρυμμένες πίσω από μια ομίχλη, είναι απορροφημένες στη δουλειά τους, προφανώς θερίζοντας τη γη σε έναν ατέρμονο κύκλο αγώνα. Οι σιλουέτες των εργατών δημιουργούν μια ισχυρή αντίθεση με τον θυελλώδη, κυματιστό ουρανό που είναι φορτωμένος με βαρύ σκοτεινό σύννεφα. Αυτή η ατμοσφαιρική αλληλεπίδραση προκαλεί μία βαθιά συναισθηματική απόκριση, η οποία αντήχηση σε μεγάλη κλίμακα; παρατηρείται η σαφής αίσθηση μοναξιάς και επιμονής που προκύπτει από αυτές τις φιγούρες, οι οποίες μοιάζουν να είναι κι εύθραυστες και ενορχηστρωμένες αντίκρισα στην σκληρότητα των στοιχείων της φύσης. Η παλέτα χρωμάτων που κρατάει ήσυχα – κυρίως σκούρου πράσινου, γκρι και περιστασιακής ρίγας φωτός – εντείνει το συναισθηματικό αυτό βάρος, προσελκύοντας τον θεατή στη θλίψη της σκηνής.

Η σύνθεση, με τις φιγούρες στο προσκήνιο που συγκρατούν σε σύγκριση με τον απέραντο ουρανό, δημιουργεί μία αίσθηση βάθους και χώρου, ενώ ταυτόχρονα κλείνει τους εργάτες στον κόσμο της δουλειάς τους. Οι πηχτές, εκφραστικές πινελιές του Βαν Γκογκ προσθέτουν μια αίσθηση επείγουσας ανάγκης και κίνησης, συλλαμβάνοντας την ουσία μιας δύσκολης μέρας δουλειάς στη κοίτη. Αυτό το έργο, δημιουργημένο το 1883, αντικατοπτρίζει τη γοητεία του καλλιτέχνη για τη ζωή των αγροτικών εργατών, επιδεικνύοντας τη βαθιά του συμπάθεια για την ταλαιπωρία τους, ένα θέμα που θα εμφανίζεται ξανά σε όλη του τη δουλειά. Με αυτόν τον τρόπο, το κομμάτι δεν είναι απλώς μια απεικόνιση της εργασίας; είναι μια μαρτυρία του ανθρώπινου πνεύματος, μια αναγνώριση της ομορφιάς που ανακαλύπτεται στην απλότητα και την πάλη.