Arenanın canlı enerjisi tuvalden fırlıyor gibi görünüyor, seyircilerin kolektif ruhu renk ve biçimden oluşan dinamik bir dokuma ile kaynaşıyor. Van Gogh'un ifade edici fırça darbeleriyle yakalanan figürler, elle tutulur bir heyecan ve beklenti hissi yayıyor. Her karakter, kendine özgü bir canlılıkla sunulmuş; duruşları ve ifadeleri, kendi dillerine dönüşüyor. Arena, güneşin canlı sarı ve turuncu tonları ile parlıyor, izleyicilerin bakışlarının ötesinde gerçekleşen bir olayın heyecanını öneriyor. Güneş ışığı, sahneyi sarmış gibi görünüyor ve figürler arasında dans eden canlı gölgeler bırakıyor; bu, beklenti ve canlı duygularını canlandırıyor.

Gözlerin Van Gogh'un eserinin kıvrımlarını takip ederken, hoş bir karmaşa ortaya çıkıyor; şapkalar yukarı aşağı zıplıyor, şemsiyeler açılıyor ve canlı sohbetler havada titreşiyor gibi hissediliyor. Renk paleti, cesur sarı, yeşil ve zaman zaman derin mavi tonları ile baskın olup, bir bayram atmosferi meydana getiriyor fakat altında yatan bir gerginlikle dolup taşıyor. Sanatçının fırça darbeleri, bir gösteriyi izleme gerilimini ve heyecanını çağrıştırıyor; izleyiciyi yalnızca seyircinin mutluluğunu hissettirmekle kalmıyor, aynı zamanda kıpır kıpır kalabalığın içinde yeralan bireylerin içe dönük yalnızlığını da anlamaya yönlendiriyor. Her bir yüz bir hikaye anlatıyor, her etkileşim, paylaşılan insanlık deneyimine dair samimi bir bakış sunuyor—kesinlikle bir kutlama, ancak dışarıdaki heyecanın ortasında yansıtan duygularla doludur.