W tej atmosferycznej scenie widz zostaje wciągnięty w melancholijne objęcie paryskiej ulicy w chłodny dzień. Budynki wznoszą się wysoko, ich fasady przedstawione są w delikatnych, wirujących pociągnięciach żółtego, zielonego i niebieskiego; wydają się oddychać w rytmie wiatru. Niebo, prawie jak impresjonistyczny wir, sugeruje pochmurny dzień, a stłumione tekstury radośnie tańczą w przeciwieństwie do struktury miasta. Ulica tętni życiem, ale jest spokojna, a postacie z trudem zarysowane przez charakterystyczne odważne pociągnięcia Van Gogha, budzą poczucie samotności w miejskim życiu.

Kompozycja uchwyca moment zamrożony w czasie—ponadczasową esencję miejskiego życia, gorączkowego, ale introspektywnego. Istnieje poczucie głębi, wzmocnione przez to, jak środkowy plan łagodnie ustępuje w tle, pozwalając spojrzeniu widza podróżować przez tę hipnotyzującą scenę; podróż, która wydaje się zarówno intymna, jak i wspaniała. Wybór kolorów, skłaniający się ku stonowanym odcieniom, dodaje łagodnego ładunku emocjonalnego, zapraszając do refleksji. Być może to był sposób Van Gogha na przekazanie wewnętrznego świata naładowanego emocjami—rzut oka na Paryż i jego własnego burzliwego ducha.