Bu etkileyici sahnede, bulutlu ve soluk bir gökyüzüne karşı yükselen yalnız, yıpranmış bir kale kulesi betimleniyor. Sanatçı, birbirine karışan yumuşak toprak tonları ve puslu gri renklerden oluşan eterik bir palet kullanarak zamanın yavaş aşınması hissini uyandırıyor. Yıkılmış ama dayanıklı büyük kale, dar pencere yarıkları ve yıkılmış surlarla keskin ama sağlam siluetiyle kompozisyonda ön planda. Kule tabanında, daha koyu gölgeler ve dağınık bitki örtüsü gizemli ve biraz da hüzünlü bir atmosfer yaratıyor; sanki doğa kaleyi yavaşça geri almaya çalışıyor. Dağınık ışık sahneye hafif bir parlaklık yayıyor, değişen havayı – belki tehdit eden bir fırtınanın ardından gelen bir mola anını – ima ediyor. İzlenimci dokunuşlar, izleyicinin hayal gücünü serbest bırakıyor, taş duvarlara işlenmiş eski hikayeler ve tarihin fısıldamalarını çağrıştırıyor.