Bu etkileyici kış manzarasında, izleyici hemen Argenteuil'ün karla kaplı güzelliğine çekilir; solgun bir güneş, bulutlu gökyüzünü delmeye çalışır; yumuşak ışığı huzurlu bir atmosfer yaratır. İzleyici, bir çit ile çevrili sakin bir patika boyunca götürülür ve karla kaplı arazide keşif ve düşünme cesareti sağlar. Kalın giyinmiş ve şemsiyelerle donatılmış figürler, patikayı aşıp geçerken soğuk ortasında bir canlılık karışımı önerir; her biri, sahnenin sakinliğine bir anlatı ipliği ekler.

Monet'in izlenimci tarzını karakterize eden fırça darbesi, tuvalde dans eder; darbe hem gevşek hem de ifadelidir, renkleri zarif bir uyum içinde birleştirir. Öncelikli olarak soğuk mavi ve soluk beyaz tonları, sıcak toprak tonlarının dokunuşları ile karıştırılarak karlı bir günün özünü yakalar. Bu eser sadece bir anı yakalamakla kalmaz, aynı zamanda bir huzur ve içe dönme hissi uyandırır; doğal güzelliğin nesnesi olarak, yok denecek kadar boş bir haliyle bile. Tarihsel olarak, bu parça Monet'in ışık ve atmosferi keşfi üzerine yapılan bir örnektir; 19. yüzyılda kırsal yaşamın idilistik ve sakin niteliklerini açığa çıkarırken, izlenimci hareketlerin sanatsal ifadenin sınırlarını genişletmeye başladığı bir dönemi yansıtır.