In dit aangrijpende winterlandschap wordt men onmiddellijk aangetrokken door de met sneeuw bedekte omhelzing van Argenteuil, waar een bleke zon probeert door de bewolkte lucht te breken; zijn zachte gloed creëert een serene atmosfeer. De kijker wordt langs een rustige weg geleid, omringd door een rustieke omheining, uitnodigend tot verkenning en contemplatie temidden van de stilte van het met sneeuw bedekte terrein. Figuren, gewikkeld in warme kleding en versierd met parasols, navigeren over het pad, wat een mengeling van levendigheid onder de kou suggereert—ieder voegt een narratieve draad toe aan de rust van de scène.

De penseeltechniek, kenmerkend voor Monets impressionistische stijl, danst over het canvas; de streken zijn zowel los als expressief, en verenigen kleuren in een delicate harmonie. De dominante tinten van ijzige blauw en gedempt wit worden onderbroken door warme aardetinten, die de essentie van een sneeuwachtige dag vangen. Dit kunstwerk legt niet alleen een moment vast, maar roept ook een gevoel van rust en introspectie op, een stille erkenning van de schoonheid van de natuur, zelfs in zijn verlaten staat. Historisch gezien illustreert dit stuk Monets verkenning van licht en sfeer terwijl het de idyllische en rustige kwaliteiten van het landelijke leven in de 19e eeuw onthult, en weerspiegelt een tijdperk waarin de impressionistische beweging begon de grenzen van artistieke expressie te verschuiven.