Σε αυτόν τον συγκινητικό χειμωνιάτικο τοπίο, η προσοχή του θεατή εστιάζεται αμέσως στην χιονισμένη αγκαλιά του Αρζάντεϋ, όπου ο αχνός ήλιος προσπαθεί να διαπεράσει τον συννεφιασμένο ουρανό· η απαλή λάμψη του δημιουργεί μια ήρεμη ατμόσφαιρα. Ο θεατής μεταφέρεται κατά μήκος ενός ήρεμου μονοπατιού, που περιβάλλεται από έναν αγροτικό φράχτη, προσκαλώντας στην εξερεύνηση και στη στοχαστικότητα, μέσα στην ηρεμία του χιονισμένου εδάφους. Φιγούρες, ντυμένες βαριά και κοσμημένες με ομπρέλες, πορεύονται κατά μήκος του μονοπατιού, προ suggesting μια μίξη ζωντάνιας μέσα στο κρύο—κάθε μία προσθέτει μια αφηγηματική κλωστή στην ηρεμία της σκηνής.

Η τεχνική της πινελιάς, που χαρακτηρίζει το ιμπρεσιονιστικό στυλ του Μονέ, χορεύει πάνω στον καμβά; οι πινελιές είναι τόσο χαλαρές όσο και εκφραστικές, συνδυάζοντας τα χρώματα σε μια λεπτή αρμονία. Οι κυρίαρχες αποχρώσεις του παγωμένου μπλε και του ήπιου λευκού διακόπτονται από πινελιές θερμών γήινων τόνων, καταγράφοντας την ουσία μιας χιονισμένης μέρας. Αυτό το έργο δεν αποτυπώνει μόνο μια στιγμή, αλλά και ξυπνά μια αίσθηση ηρεμίας και αναστοχασμού, μια ήσυχη αναγνώριση της ομορφιάς της φύσης, ακόμη και στην απομονωμένη της κατάσταση. Ιστορικά, αυτό το έργο απεικονίζει την εξερεύνηση του Μονέ σε σχέση με το φως και την ατμόσφαιρα, αποκαλύπτοντας τις ιδανικές και ήσυχες ποιότητες της αγροτικής ζωής του 19ου αιώνα, αντανακλώντας μια εποχή που το ιμπρεσιονιστικό κίνημα άρχισε να μετακινεί τα όρια της καλλιτεχνικής έκφρασης.