Bu etkileyici eserde, tuval gece manzarasını yakalar ve sanki bir sırrı saklıyormuş gibi hissediyorsunuz. Kompozisyon, yüksek bir noktadan açılır; çatılar, geometrik şekiller oluşturur ve uzakta kaybolur. Dağıtılmış evler üzerindeki ışığın etkileşimi ilginç bir kontrast yaratır; birkaç aydınlatılmış pencere içerdeki yaşam fısıldarını düşündürür. Gözünüz tuvalin üstünden geçerken, bir rüyayı gözetler gibi hissediyorsunuz — bir yandan huzurlu yalnızlık ve diğer yandan insan bağlantısının çekiciliğini dengeleyen bir rüya.

Munch'un bu eserindeki teknik belirgin şekilde akıcıdır; cesur fırça darbeleri, somut bir biçim yerine hareketi önerir ve izleyiciyi saran bir sakinlik atmosferi yaratır. Renk paleti esas olarak yumuşak mavi ve yeşil tonlarından oluşur ve huzurlu gece gökyüzünde zahmetsizce harmanlanır; buna karşın, pencerelerin parlak kırmızı-turuncusu soğuk tonlara müdahale ederek bir duygusal yankı uyandırır - bir özlem ya da beklenti hissi. Sanat tarihçileri bu eseri, Munch'un psikolojik temalar üzerindeki araştırmasının derin bir yansıması olarak sıklıkla referans alır; sadece bir manzara değil, aynı zamanda sanatçının iç dünyasını dış gerçekliğin dokusu içinde saklayan bir duygusal manzara olduğunu gösterir.