Sahne, Venedik öğleden sonrasının tembel zarafetiyle açılıyor; zarif formu suyu kesen bir gondol, odak noktasıdır, Büyük Kanal'ın kucağında nazikçe sallanmaktadır. Kıyı boyunca uzanan binalar, bir aşı boyası ve altın senfonisi, sıcak güneş ışığında parlıyor, mimari detayları ince bir şekilde ima ediliyor. Gökyüzü, mavi ve beyazlardan oluşan geniş bir tuval, denizin kokusunu taşıyan hafif bir esintiyi andırıyor.

Neredeyse suyun taşa çarpışmasını, pazarın uzak sohbetini ve bir gondolcu'nun ara sıra şarkısını duyabiliyorum. O dönemin modasına göre giyinmiş, rıhtımda dolaşan insanlar, hareket ve yaşamı ima eden, gevşek ve empresyonist bir dokunuşla tasvir edilmiştir. Kompozisyon, gözü ön plandan, suyun içinden, uzaktaki binalara ve canlı gökyüzüne götürür. Sanatçının ışık ve gölgeyi ustaca kullanımı, derinlik ve atmosfer duygusu yaratarak, izleyiciyi sahneye girmeye ve Venedik'in güzelliğinde kaybolmaya davet ediyor.