Bu etkileyici eserde, sanatçı bizi uzak bir yere taşıyor; burada bir kaleye benzeyen bir Budist manastırı, yumuşak, sakin bir manzaranın üzerine yükseliyor. Arka plandaki dağlar, görkemli yapıyı yankılayarak, yumuşak eğrileriyle tapınağın keskin köşeleriyle tezat oluşturuyor. Renk paleti, sakin mavi ve yumuşak gri tonlarının huzur verici bir karışımını sunuyor; bu, neredeyse derin bir nefes almayı ve bu kutsal mekândan yayılan huzuru düşünmeyi davet ediyor. Işık, binalar üzerinde nazikçe oynuyor, dünyayı sessiz duruma sokan ve zamanı durduruyormuş gibi hissettiren gün batımından hemen önceki anı öneriyor.

Kompozisyon titizlikle düzenlenmiş, izleyicinin gözünü etkileyici manastıra doğru çekerken, gözleri dalgalı arazide yumuşakça yönlendiriyor. Bu derinlik hissi, renklerin katmanları tarafından pekiştirilerek, rüyamsı bir kalite yaratıyor; bu da bizi manevi düşünce ve izole edilmiş kutsal alanların güzelliği üzerine düşünmeye davet ediyor. Rüzgarla taşınan eski duaların fısıldamasını neredeyse duyabiliyoruz; bu, bu yapıların etrafındaki zengin kültürel geçmişi hatırlatıyor. Bu eser, sadece Budist mimarisinin estetik güzelliğini sergilemekle kalmaz, aynı zamanda bize ilahiye yönelik bir huzur ve saygı hissi bağlayarak derin bir duygusal tepki uyandırır.