Bu canlı doğa tasvirinde, Claude Monet’nin ustalıkla yönettiği renklerin coşkusuna ve kaosuna hemen kapılmamak elde değil; yeşil tonların ve zarif çiçek renklerinin etkileşimi, tuvalin üzerinde dans ederek izleyiciyi hayat dolu bir dünyaya davet ediyor. Palmiyeler, nazik eğrileri ve akışkan yapraklarıyla, neredeyse hissedilen bir meltemde hafifçe sallanıyor gibi görünüyor; doğanın kucağında geçirilmiş sıcak, güneşli günlerin görüntülerini çağrıştırıyor. Arka plan, daha yumuşak tonlara doğru hafifçe solarken, uzak dağlar veya tepelerin izlenimini veriyor; ön planda patlayan bitki örtüsü ise neredeyse dokunulabilir bir derinlik ve doku hissi yaratıyor.

Bu kompozisyon, akıllıca gizli bir cennetin özünü yakalıyor; filizlenen çiçeklerin ve hışırtı yapan yaprakların sesleri ve kokularıyla dolu bir sığınak. Monet’nin kendine özgü fırça darbeleri, hem hızlı hem de kasıtlı olarak, her detayı—her yaprağı, her taçyaprağını—büyüleyici bir gösteriye dönüştürerek izleyicinin kalbinde derin bir yanıt uyandırıyor. Duygusal etkinin gücü derin; hem huzuru hem de doğanın sadeliğine duyulan özlemi uyandırıyor. Tarihsel olarak, böyle sahneleri resmetmek Monet’ye dev bir mutluluk ve kaçış hissi vermekteydi; bu, onun izlenimci tarzının, çevresindeki dünyanın geçici anlarını ve algılarını yakalamayı amaçladığının bir kanıtıdır.